Aktualności
- Szczegóły
w sprawie postulatów dotyczących aktualnych problemów i potrzeb wymiaru sprawiedliwości
Krajowa Rada Sądownictwa na podstawie art. 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. z 2024 r. poz. 1186) wzywa do:
- zobowiązania przez Sejm w drodze uchwały na podstawie art. 95 ust. 2 Konstytucji RP Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów i Ministra Sprawiedliwości do natychmiastowego podjęcia następujących działań:
- publikacji wszystkich wyroków Trybunału Konstytucyjnego, w tym w szczególności wprost dotyczących ustroju sądów, niezależności sądów i niezawisłości sędziów, a to wyroków z 16 maja 2024 r. (U 1/24), z 16 października 2024 r. (K 2/24), z 6 marca 2025 r. (U 16/24), jak też postanowienia z 9 stycznia 2025 r. (K 16/24);
- wykonania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 16 października 2024 r. sygn. K 2/24 dopuszczenia przez Ministra Sprawiedliwości do wykonywania funkcji przez prezesów sądów odwołanych z naruszeniem zabezpieczenia Trybunału Konstytucyjnego i z naruszeniem szeregu norm Konstytucji RP;
- zaniechania działań utrudniających pracę Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych i jego zastępców zgodnie z zabezpieczeniem udzielonym przez Trybunał Konstytucyjny;
- nakazanie Ministrowi Sprawiedliwości dopuszczenie do orzekania wszystkich sędziów nielegalnie odsuniętych od orzekania przez osoby wykonujące polecenia Ministra Sprawiedliwości pełniące funkcje prezesów sądów, w szczególności w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie;
- nakazanie Ministrowi Sprawiedliwości wykonania przez podległy mu aparat urzędniczy w sądach, w tym osoby pełniące funkcje prezesów sądów, wszystkich uchwał Krajowej Rady Sądownictwa w zakresie podziału czynności sędziów, stanu spoczynku sędziów;
- nakazanie Ministrowi Sprawiedliwości przywrócenia przydziału spraw sędziom w sądach powszechnych z zastosowaniem przewidzianego w ustawie systemu losowego przydziału spraw
- zaprzestania działań naruszających konstytucyjne zasady niezależności sądów i niezawisłości sędziów, w szczególności przez arbitralne odwoływanie sędziów z delegacji a prezesów sądów oraz rzeczników dyscyplinarnych bez podstawy prawnej i bez konsultacji z KRS; takie działania naruszają art. 10, art. 173 i art. 178 Konstytucji RP oraz stoją w sprzeczności z orzecznictwem TSUE i ETPC;
- niezwłocznego odblokowania konkursów na stanowiska sędziowskie, wstrzymywanych przez działania prezesów sądów i Ministra Sprawiedliwości, co prowadzi do paraliżu procedur nominacyjnych (np. w sądach apelacyjnych w Gdańsku, Krakowie, Poznaniu i sądach okręgowych w Krakowie, Tarnowie i Zielonej Górze);
- zakończenia praktyk mających charakter mobbingu lub represji wobec sędziów, takich jak sędzia Daniel Jurkiewicz, za samo wykonywanie czynności orzeczniczych; pouczenia o możliwości udzielenia wytyku lub wszczynanie postępowań dyscyplinarnych bez podstawy prawnej naruszają zasadę niezawisłości sędziowskiej;
- wprowadzenia przepisów chroniących sędziów przed bezpodstawnymi postępowaniami dyscyplinarnymi oraz zapewnienia, że testy bezstronności sędziów są przeprowadzane wyłącznie na wniosek stron postępowania, zgodnie z zasadami proceduralnymi;
- zaprzestania bezprawnych odwołań z funkcji, takich jak odwołanie: Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych – Piotra Schaba, Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych Przemysława Radzika czy prezesów sądów, wbrew przepisom o kadencyjności (np. art. 112a ustawy o ustroju sądów powszechnych); takie działania naruszają zasadę podziału władz (art. 10 Konstytucji RP) i mogą stanowić nadużycie władzy (art. 231 Kodeksu karnego);
- zapewnienia finansowania KRS i TK w celu realizacji konstytucyjnych zadań, a w szczególności do opublikowania wyroku TK z 6 maja 2025 r., K 2/25, dotyczącego ustawy budżetowej dla Krajowej Rady Sądownictwa i Trybunału Konstytucyjnego, i do wykonania tego wyroku przez Ministra Finansów, gdyż ograniczenie finansowania tych organów uniemożliwia realizację ich konstytucyjnych zadań, w tym ochronę niezależności sądów i kontrolę konstytucyjności prawa;
- publikowania wszystkich wyroków Trybunału Konstytucyjnego, w tym wyroków z 16 maja 2024 r., U 1/24, oraz 6 marca 2025 r., U 16/24), dotyczących zmian w Regulaminie urzędowania sądów powszechnych wprowadzonych rozporządzeniami Ministra Sprawiedliwości z 6 lutego 2024 r. (Dz.U. poz. 149) oraz 26 września 2024 r. (Dz.U. poz. 1444), które segregują sędziów na podstawie daty powołania i zwiększają obciążenie pracą członków KRS; zmiany te uznane zostały powołanymi wyrokami TK za niezgodne z Konstytucją RP;
- zaprzestania powoływania rzeczników dyscyplinarnych ad hoc na podstawie art. 112b ustawy o ustroju sądów powszechnych, co prowadzi do ingerencji w toczące się postępowania dyscyplinarne i podważa niezależność sędziów; powołanie sześciu takich rzeczników, ingerujących w 86 postępowań, budzi wątpliwości co do zgodności z zasadą legalizmu;
- do przestrzegania przez Ministra Sprawiedliwości art. 32 pkt 9b ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury przez zwracanie się do KRS o wskazanie obserwatora na egzamin sędziowski; pominięcie KRS w tym procesie w 2025 r. narusza ustawowe kompetencje Rady;
- zaprzestania działań destabilizujących funkcjonowanie sądów, takich jak tworzenie Sekcji postępowania przygotowawczego w Sądzie Okręgowym w Warszawie, które ograniczają kompetencje sędziów powołanych po 2018 r. i naruszają zasadę nieusuwalności sędziów (art. 180 ust. 1 Konstytucji RP);
- przeglądu i korekty decyzji administracyjnych dotyczących organizacji sądów, aby zapewnić ich zgodność z konstytucyjnymi gwarancjami prawa do rzetelnego procesu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP);
- wprowadzenia ustawowych mechanizmów gwarantujących, że decyzje o odwołaniu sędziów z delegacji lub funkcji administracyjnych będą oparte na obiektywnych kryteriach, zgodnych z wyrokiem TSUE z 16 listopada 2021 r. (C-748/19), oraz będą podlegały kontroli sądowej.
Przewodniczący
Krajowej Rady Sądownictwa
sędzia Dagmara Pawełczyk-Woicka
- Szczegóły
w sprawie wystąpienia do Prezesa Rady Ministrów o przyznanie emerytury specjalnej
Krajowa Rada Sądownictwa (KRS) zwraca się do Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej o przyznanie emerytury specjalnej Panu Hubertowi Andrzejowi Błaszczykowi, byłemu sędziemu Sądu Rejonowego w Świebodzinie, w wysokości uposażenia sędziego w stanie spoczynku w piątej stawce awansowej, na podstawie art. 82 ust. 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2024 r. poz. 1631 ze zm.).
Pan Hubert Andrzej Błaszczyk objął w 1979 r. urząd sędziego Sądu Rejonowego w Świebodzinie, następnie awansował tam na stanowisko przewodniczącego wydziału cywilnego oraz wiceprezesa sądu. Od 1980 r. aktywnie działał w NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego odmówił podpisania deklaracji lojalności wobec władz komunistycznych i kontynuował działalność opozycyjną w podziemiu. W 1982 r. został aresztowany i skazany przez Sąd Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu na cztery lata pozbawienia wolności za działalność antyreżimową, co skutkowało wydaleniem ze służby sędziowskiej decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 1982 r. W 1994 r. Sąd Najwyższy uniewinnił go od wszystkich zarzutów, a w uznaniu zasług otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2007 r.) oraz Krzyż Wolności i Solidarności (2017 r.). Pomimo uniewinnienia, skutki decyzji o wydaleniu ze stanu sędziowskiego nie zostały uchylone, pozbawiając Pana Błaszczyka statusu sędziego i prawa do uposażenia w stanie spoczynku.
Przypomnieć w związku z tym należy, że na podstawie art. 6 ust. 1 Ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 1997 r. Nr 124, poz. 782) dobrodziejstwem stanu spoczynku obdarzeni zostali wszyscy sędziowie, którzy przed wejściem w życie tej ustawy nabyli prawo do emerytury lub renty. Wśród beneficjentów ustawy znaleźli się sędziowie, którzy aktywnie wspierali reżim komunistyczny w latach 50. , wydając wyroki polityczne lub współpracując z aparatem represji.
Jedynie w 56 przypadkach pozbawiono prawa do stanu spoczynku za pełnienie służby lub pracę w komórkach organizacyjnych formacji stosujących terror i represje wobec osób działających na rzec suwerenności i niepodległości Państwa Polskiego w latach 1944-56 na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1997 roku o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw.
Poniżej przedstawiamy przykłady sędziów stalinowskich, którzy korzystali z uposażenia w stanie spoczynku mimo udokumentowanej działalności na rzecz reżimu komunistycznego.
Bogdan Dzięcioł - skazany za zbrodnię sądową wyrokiem z dnia 19 marca 2024 roku, polegającą na pozbawieniu życia młodego pilota Edwarda Pytko w wykonaniu kary śmierci przez sąd w 1952 roku, w którego składzie orzekał, na karę 5 lat pozbawienia wolności (zmarł przed uprawomocnieniem się wyroku).
Czesław Szablowski - zachował prawo do uposażenia w stanie spoczynku pomimo potencjalnej współpracy z sowieckimi organami represyjnymi takimi jak oddział drogowy i milicja ochotnicza Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych ZSRR w latach 40-tych;
Władysław Grędziński - zachował prawo do uposażenia w stanie spoczynku, mimo potencjalnych powiązań z aparatem bezpieczeństwa mających charakter „walki z reakcyjnym podziemiem”;
Józef Ilnicki - zachował prawo do uposażenia w stanie spoczynku, mimo uczestnictwa w działalności formacji („bataliony niszczycielskie”) wspieranej przez Sowietów w latach 1943-44;
Oswald Sznepf - rozpoczął karierę w sądownictwie w 1945 roku początkowo jako sekretarz Wojskowego Sądu Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego a następnie, będąc sędzią Wojskowego Sądu Rejonowego w Kielcach skazał 5 osób na karę śmierci za działalność niepodległościową, z czego jedną osobę na podstawie wyroku wydanego przez tego sędziego zamordowano. Oswald Sznepf co prawda nie doczekał stanu spoczynku, jednakże uposażenie po nim pobierała wdowa po nim - Bogumiła Sznepf.
Powyższe przypadki – wymienione i wyłącznie przykładowo (rzecz dotyczy także wielu innych) – pokazują, że osoby, które aktywnie uczestniczyły w represjach lub współpracowały z organami bezpieczeństwa PRL lub ZSRR, dostąpiły prawa do pełnego uposażenia sędziowskiego.
Warto też podnieść, iż również żaden z kilkuset sędziów stosujących represje sądowe w czasie stanu wojennego i okresie bezpośrednio po nim następującym nie został pozbawiony prawa do uposażenia sędziowskiego w stanie spoczynku.
W przeciwieństwie do nich, Pan Hubert Andrzej Błaszczyk, represjonowany za walkę o wolność i prawa człowieka, pozostaje pozbawiony tego prawa z powodu decyzji z 1982 r., opartej na unieważnionym w 1994 r. wyroku.
KRS motywuje niniejszy wniosek rażącą niesprawiedliwością wynikającą z utrzymywania skutków represji komunistycznych wobec Pana Huberta Andrzeja Błaszczyka pozostających w rażącej dysproporcji z traktowaniem sędziów, którzy wspierali reżim komunistyczny, skazując niewinne osoby lub będąc powiązani z innymi organami aparatu represji, a pobierających uposażenie w stanie spoczynku po wejściu w życie Konstytucji RP z 1997 r.
Przyznanie emerytury specjalnej w wysokości uposażenia sędziego w stanie spoczynku w piątej stawce awansowej stanowiłoby odpowiednią formę zadośćuczynienia za doznane krzywdy oraz uznania zasług Pana Błaszczyka dla demokratycznych przemian w Polsce. Taki akt byłby zgodny z zasadą sprawiedliwości oraz duchem Konstytucji RP, która w preambule podkreśla konieczność naprawy krzywd wyrządzonych przez system totalitarny.
Wniosek opiera się na art. 82 ust. 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który umożliwia przyznanie emerytury specjalnej w wyjątkowych przypadkach. Przepis ten stanowi podstawę prawną do zaadresowania szczególnych okoliczności sprawy Pana Błaszczyka, w której skutki represji komunistycznych nie zostały w pełni naprawione.
Rzeczpospolita Polska nie powinna akceptować stanu rzeczy, w którym utrzymuje się przywileje komunistycznych zbrodniarzy, pozostając obojętnym na losy wiernych synów i córek, prawdziwych patriotów, takich jak wzorcowo niezawisły i niezależny sędzia Hubert Andrzej Błaszczyk, bezprawnie pozbawiony stanowiska. Przyznanie mu emerytury specjalnej naprawiłoby historyczną niesprawiedliwość, uhonorowało jego poświęcenie i potwierdziło zaangażowanie Polski w sprawiedliwość oraz konstytucyjne wartości. Krajowa Rada Sądownictwa apeluje do Prezesa Rady Ministrów o pozytywne rozpatrzenie niniejszego wniosku, co pozwoliłoby na usunięcie części skutków decyzji z 1982 r. i uznanie doniosłego wkładu Pana Huberta Andrzeja Błaszczyka w dorobek Niepodległej Rzeczypospolitej.
- Szczegóły
w przedmiocie upoważnienia Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa do złożenia organom ścigania zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa
Krajowa Rada Sądownictwa upoważnia Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa do złożenia organom ścigania w trybie art. 304 § 2 k.p.k. zawiadomienia o możliwości:
- popełnienia przez sędzię Małgorzatę Kosicką i inne nieustalonej tożsamości osoby zatrudnione w Ministerstwie Sprawiedliwości bądź delegowane do pełnienia tam czynności administracyjnych przestępstwa polegającego na podżeganiu Andrzeja Szaszkowskiego – sędziego Sądu Rejonowego w Koninie w stanie spoczynku, do przekroczenia uprawnień w ten sposób, że będąc sędzią w stanie spoczynku podejmie czynności orzecznicze w Sądzie Rejonowym w Koninie, działając na szkodę interesu publicznego,
- popełnienia przez pracowników Sądu Rejonowego w Koninie przestępstwa polegającego na przekroczeniu przez funkcjonariusza publicznego uprawnień przez określenie wysokości i wypłacanie wynagrodzenia za pracę sędziego w stanie spoczynku Andrzeja Szaszkowskiego – na zasadach odnoszących się do sędziego w stanie czynnym – i działaniu przez to na szkodę interesu publicznego.
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 27 lutego 2023 roku sędzia Sądu Rejonowego w Koninie Andrzej Szaszkowski oświadczył Krajowej Radzie Sądownictwa wolę dalszego zajmowania stanowiska sędziego tego Sądu po ukończeniu 65 roku życia.
Uchwałą nr 779/2023 z dnia 8 września 2023 roku Krajowa Rada Sądownictwa nie wyraziła zgody na dalsze zajmowanie przez Andrzeja Szaszkowskiego stanowiska sędziego.
Odwołanie sędziego wniesione od powyższej uchwały zostało oddalone przez Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 24 lipca 2024 roku, sygn. I NKRS 97/23. Odpis tego orzeczenia doręczono Krajowej Radzie Sądownictwa dnia 4 września 2024 roku i tegoż dnia zakończyło się postępowanie w sprawie dalszego zajmowania stanowiska.
Zgodnie z art. 69 § 1b zd. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 334 ze zm. – dalej „u.s.p.”) w przypadku niezakończenia postępowania związanego z dalszym zajmowaniem stanowiska sędziego po ukończeniu przez niego 65 roku życia, sędzia pozostaje na stanowisku do czasu zakończenia tego postępowania.
Tak więc sędzia Andrzej Szaszkowski przeszedł w stan spoczynku z dniem 4 września 2024 roku.
W dniu 14 marca 2025 roku, sędzia Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie Małgorzata Kosicka delegowana do pełnienia czynności administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości, działając jako zastępca dyrektora Departamentu Kadr i Organizacji Sądów Powszechnych i Wojskowych, wystosowała do sędziego Andrzeja Szaszkowskiego pismo nr DKO-I.567.15.2023 roku, w treści którego wskazała, że pozostaje on na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w Koninie i jest uprawniony do orzekania jako sędzia tego sądu.
Ponieważ podejmowanie czynności orzeczniczych jest nie tylko uprawnieniem, ale i obowiązkiem służbowym każdego sędziego w stanie czynnym, treść powołanego pisma stanowi jednoznacznie nakłanianie sędziego w stanie spoczynku, jakim był w jego dacie Andrzej Szaszkowski, do przekroczenia jako funkcjonariusz publiczny swoich uprawnień przez orzekanie jak sędzia w stanie czynnym pomimo pozostawania przezeń w stanie spoczynku, a przez to działanie na szkodę interesu publicznego, polegającą przede wszystkim na nieprawidłowej obsadzie sądu i wydawaniu orzeczeń sądowych – wyroków i postanowień – przez osobę nieuprawnioną. Zachodzi w związku z tym możliwość, że doszło do realizacji znamion występku z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. przez Małgorzatę Kosicką i osoby współpracujące z nią w Ministerstwie Sprawiedliwości, z polecenia których lub we współdziałaniu z którymi wymieniona wystosowała do sędziego Andrzeja Szaszkowskiego opisane wyżej pismo urzędowe.
W konsekwencji powyższego pisma do dnia dzisiejszego sędzia Andrzej Szyszkowski otrzymuje wynagrodzenie sędziego w stanie czynnym określone wedle piątej stawki awansowej, nie wykonując w tym czasie żadnych czynności orzeczniczych. Ponieważ taki stan rzeczy pozostaje w sprzeczności z rzeczywistym aktualnym statusem Andrzeja Szaszkowskiego, będącego sędzią w stanie spoczynku, któremu przysługiwać winno uposażenie określone na podstawie art. 100 § 2 u.s.p., to jest w wysokości 75% wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za wysługę lat, pobieranych na ostatnio zajmowanym stanowisku, należy stwierdzić, że zarówno określenie wysokości jego wynagrodzenia na zasadach odnoszących się do sędziego w stanie czynnym, jak i wypłacanie mu tak ukształtowanego wynagrodzenia, stanowi przekroczenie uprawnień ze strony pracowników Sądu Rejonowego w Koninie - funkcjonariuszy publicznych odpowiedzialnych za prawidłowe ustalenie i wypłatę uposażenia sędziego w stanie spoczynku Andrzeja Szaszkowskiego, stanowiące działanie na szkodę interesu publicznego. Zachodzi w związku z tym możliwość, że doszło do realizacji znamion występku z art. 231 § 1 k.k. przez te osoby.
Strona 2 z 238
