Podczas zakończonego 20 września 2024 r. posiedzenia plenarnego Krajowej Rady Sądownictwa odbyło się publiczne wysłuchanie kandydatów na sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego. Dzięki transmisji internetowej każdy mógł ocenić dorobek zawodowy, naukowy i orzeczniczy kandydatów. Obowiązek transmisji wysłuchań kandydatów na wolne stanowiska sędziowskie w Naczelnym Sądzie Administracyjnym i w Sądzie Najwyższym jest zapisany w Regulaminie Rady, co jest ważnym elementem zachowania standardów transparentności w procesie wyboru kandydatów na tak ważne stanowiska sędziowskie.

Rada zdecydowała o przedstawieniu Prezydentowi RP wniosków o powołanie na stanowisko sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego sędziego Kazimierza Bandarzewskiego (w Izbie Ogólnoadministracyjnej), r.pr. dr.hab. Annę Ostrowską, sędzię Patrycję Suwaj, sędzię Henrykę Lewandowską-Kuraszkiewicz, sędziego Tomasza Smolenia (w Izbie Gospodarczej) i sędziego Tomasza Wierzchowca (w Izbie Finansowej). Pozostali kandydaci nie otrzymali wymaganej liczby głosów.

Rada podjęła także uchwały o skierowaniu czterech wniosków do Trybunału Konstytucyjnego. Dotyczą zbadania zgodności z Konstytucją RP przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnych: Prawa Rodzinnego, Prawa Cywilnego, Prawa Karnego oraz Ustroju Sądownictwa i Prokuratury. Jak podkreślono we wnioskach, utworzone na podstawie zaskarżonego rozporządzenia Komisje są organami wewnętrznymi Rady Ministrów, co przesądza o ich hierarchicznym podporządkowaniu Prezesowi Rady Ministrów, a tym samym wyłącza samodzielność i niezależność. Krajowa Rada Sądownictwa dostrzega, że powołaniu sędziów do składu Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Rodzinnego, Prawa Cywilnego, Prawa Karnego oraz Ustroju Sądownictwa i Prokuratury nie towarzyszy równolegle zaniechanie realizowania obowiązków sędziowskich, sprawowania wymiaru sprawiedliwości w sądzie, do którego sędzia został powołany, co narusza art. 77 §2 b p.u.s.p., gdyż zgodnie z przepisami, sędzia nie może łączyć funkcji orzekania z pełnieniem czynności administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości lub innej jednostce organizacyjnej podległej Ministrowi Sprawiedliwości.

Krajowa Rada Sądownictwa wskazuje także, że Rada Ministrów powołana 13 grudnia 2023 r. nie jest organem tożsamym do Rady Ministrów, o jakiej stanowi Konstytucja. W konsekwencji w jej pracach biorą udział osoby, które nie objęły urzędu ministra w trybie art. 151 Konstytucji RP, a które roboczo można określić mianem komisarzy działów. Nieprawidłowy skład Rady Ministrów wynika z braku złożenia ślubowania zgodnie z konstytucyjną treścią roty ślubowania przez Ministra Edukacji Barbarę Nowacką i Ministra ds. Równości Katarzynę Kotula, które w miejsce słów „obejmując urząd ministra (…)” wypowiedziały słowa: „obejmując urząd ministry (…)” oraz wobec wypowiedzenia przez Marzenę Okłę-Drewnowicz, że obejmuje Urząd Ministra ds. Polityki Społecznej w sytuacji, gdy postanowieniem Prezydenta RP została powołana na stanowisko ministra ds. polityki senioralnej. Każda z osób powołanych w skład Rady Ministrów w obecności Prezydenta RP zobowiązana była do złożenia roty przysięgi zgodnie z brzmieniem art. 151 Konstytucji.

Rada podkreśla także, że nastąpiło naruszenie Konstytucji RP z uwagi na wydanie rozporządzeń bez zachowania wymaganego trybu opiniowania przez Krajową Radę Sądownictwa. Żaden przepis o randze konstytucyjnej czy ustawowej nie upoważnia Ministra Sprawiedliwości do zaniechania przedstawienia projektów rozporządzeń konstytucyjnemu organowi RP w celu ich zaopiniowania. Brak możliwości zaopiniowania projektów rozporządzeń uniemożliwił Radzie przedstawienia uwag merytorycznych, wskazujących na naruszenie norm konstytucyjnych, które zostały przedstawione dopiero w uzasadnieniach wniosków do TK.

Rada zwraca uwagę, że jest niedopuszczalne, aby aktem rangi rozporządzenia wprowadzać rozwiązania, umożliwiające podejmowanie przez sędziów aktywności w komisjach do opracowania projektów kodyfikacji określonych dziedzin prawa i aby na podstawie  ustawy o Radzie Ministrów doszło do wydania rozporządzeń, które regulują zagadnienia dotyczące sędziów.  Komisje powołane Rozporządzeniem Rady Ministrów z 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia Komisji Kodyfikacyjnych Prawa Rodzinnego, Prawa Cywilnego, Prawa Karnego oraz Ustroju Sądownictwa i Prokuratury są organami wewnętrznymi Rady Ministrów, a zatem stanowią część władzy wykonawczej. Uprawnienia Prezesa Rady Ministrów do powołania sędziego w skład Komisji oraz odwołania sędziego z pełnionej funkcji bez jasnych, obiektywnych i precyzyjnych kryteriów w powiązaniu z faktem odpłatnego charakteru wykonywanych czynności w jaskrawy sposób naruszają zasadę niezawisłości sędziego i należy je traktować jako uprawnienia władzy wykonawczej do działania w obszarze władzy sądowniczej.

Niepokój Krajowej Rady Sądownictwa o zachowanie standardów niezawisłości sędziowskiej rozumianej także jako niezależność od wpływu czynników politycznych budzić fakt, że czworo z sędziów powołanych do składu komisji Rozporządzeniem Rady Ministrów z 5 marca 2024 r to aktywni członkowie stowarzyszeń sędziowskich, współpracujących z Ministrem Sprawiedliwości, prowadzących niedopuszczalną działalność, naruszającą zasadę apolityczności sędziów.

Członkowie Rady przyjęli także stanowisko w odpowiedzi na apel do Ministra Sprawiedliwości o niezwłoczne podjęcie działań w celu wykluczenia sędziego przedstawiciela Krajowej Rady Sądownictwa ze składu komisji konkursowej do przeprowadzenia konkursu na aplikację sędziowską i aplikację prokuratorską w 2024 r.

Ustawa o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury nie zawiera żadnych kompetencji Ministra Sprawiedliwości do kształtowania składu komisji konkursowej, w tym do uznaniowego usunięcia członka Rady z jej grona. Komisja konkursowa powołana jest do przeprowadzenia konkursu i nie posiada kompetencji do kształtowania swojego składu osobowego, dlatego jej apel skierowany do Ministra Sprawiedliwości o niezwłoczne podjęcie działań w celu wykluczenia sędziego - przedstawiciela KRS nie ma żadnej podstawy prawnej. Krajowa Rada Sądownictwa nie cofnęła rekomendacji przedstawicielowi Krajowej Rady Sądownictwa - sędzi Joannie Kołodziej-Michałowicz. Brak zatem podstaw prawnych do jej odwołania.

Rada uchwaliła nowelizację Regulaminu Krajowej Rady Sądownictwa, wprowadzającą zasadę wysłuchiwania przez zespoły Rady kandydatów na stanowiska sędziowskie, którzy nie pełnili dotychczas urzędu sędziego. Zmiana zwiększy transparentność konkursów i pozwoli na lepsze poznanie kandydatów.
 
                                                                                                                                                                             Zespół Prasowy
                                                                                                                                                                             Krajowej Rady Sądownictwa

w sprawie skierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa rodzinnego (Dz. U. poz. 349).

1. Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 186 ust. 2 oraz art. 188 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm., zwanej dalej „Konstytucją RP”), Krajowa Rada Sądownictwa wnosi o stwierdzenie, że:

1. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Rodzinnego (Dz. U. poz. 349) w całości, tj. §§ 1 do 16, jest niezgodne z art. 2, art. 92 ust. 1, art. 146 ust. 4 punkt 2 i art. 151 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej albowiem organ, który wydał zaskarżone rozporządzenie nie jest organem tożsamym z Radą Ministrów w rozumieniu art. 146 ust. 4 punkt 2 Konstytucji RP z uwagi na nieprawidłowy jej skład;
2. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Rodzinnego (Dz. U. poz. 350) w całości, tj. §§ 1 do 16, jest niezgodne z art. 2, art. 7 w zw. z art. 186 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej albowiem zaskarżone rozporządzenie zostało wydane przez Radę Ministrów bez zachowania trybu wymaganego przepisami prawa do jego wydania, bez zasięgnięcia opinii Krajowej Rady Sądownictwa;
3. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Rodzinnego (Dz. U. poz. 349) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641) w zakresie w jakim dopuszczają możliwość powołania sędziego sądu powszechnego, sędziego sądu administracyjnego, sędziego Sądu Najwyższego oraz sędziego sądu wojskowego w skład Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji są niezgodne z art. 92 ust. 1 w zw. z art.146 ust. 4 pkt. 1 , 2 i 12 w zw. z art. 7, art. 10 ust.1 i art. 176 ust 2 i art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
4. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Rodzinnego (Dz. U. poz. 349) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641) w zw. art.77 §1 pkt 2 i 2c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 334, dalej: p.u.s.p.) w zw. z art. 29 § 1 i art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2492, dalej: p.u.s.a.) w zw. z art. 10 ust.1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1093, dalej: uSN) w zw. z art. 70 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2250, dalej: p.u.s.w.) w zakresie w jakim dopuszcza możliwość powołania sędziego sądu powszechnego, sądu administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego w skład Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji, a przez to są niezgodne z art.10 ust. 1 i 2, art. 45 ust.1, art. 173 i art. 178 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
5. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Rodzinnego (Dz. U. poz. 350) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641), w związku z art.77 § 2b p.u.s.p. w zw. z art. 29 § 1 i art. 49 p.u.s.a. w zw. z art. 10 ust. 1 uSN w zw. z art.70 § 1 p.u.s.w., w zakresie w jakim dopuszcza łączenie przez sędziego sądu powszechnego, sądu administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego funkcji orzekania z pełnieniem czynności w Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji są niezgodne z art. 10 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 173 i art. 178 i art. 190 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
6. § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia w zakresie obejmującym odwołanie sędziego sądu powszechnego, wojewódzkiego sądu administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego z funkcji przewodniczącego, zastępcy Przewodniczącego i członka Komisji jest niezgodny z art. 2, art. 10 w zw. z art. 173 w związku i art. 178 ust. 1, art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

1. Krajowa Rada Sądownictwa zastrzega możliwość uzupełnienia argumentacji w razie podniesienia przez Prezesa Rady Ministrów, Prokuratora Generalnego a jednocześnie Ministra Sprawiedliwości nowych tez uzasadniających odstępstwo od wskazanego podstawowego wzorca kontroli konstytucyjności na rzecz innych wartości chronionych konstytucyjnie.
2. Do reprezentowania wnioskodawcy w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, wraz z prawem do modyfikowania treści wniosku Krajowa Rada Sądownictwa upoważnia sędziów: dr Annę Dalkowską dr Macieja Nawackiego i Joannę Kołodziej-Michałowicz.

w sprawie skierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego (Dz. U. Nr 232, poz. 2319 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego (Dz. U. poz. 348).

1. Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 186 ust. 2 oraz art. 188 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm., zwanej dalej „Konstytucją RP”), Krajowa Rada Sądownictwa wnosi o stwierdzenie, że:

1. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego (Dz. U. Nr 232 poz. 2319 ze zm.; w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641)
   w zakresie w jakim dopuszczają możliwość powołania sędziego sądu powszechnego, sędziego sądu administracyjnego, sędziego Sądu Najwyższego oraz sędziego sądu wojskowego w skład Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji są niezgodne z art. 92 ust. 1 w zw. z art. 146 ust. 4 pkt. 1, 2 i 12 w zw. z art. 7, art. 10 ust.1 i art. 176 ust 2 i art. 178 ust. 1 Konstytucji RP;
2. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego (Dz. U. Nr 232, poz. 2319 ze zm.; w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641) w zw. art. 77 § 1 pkt 2 i 2c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 334, dalej: p.u.s.p.) w zw. z art. 29 § 1
   i art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2492, dalej: p.u.s.a.) w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1093, dalej: uSN) w zw. z art. 70 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2250, dalej: p.u.s.w.) w zakresie w jakim dopuszcza możliwość powołania sędziego sądu powszechnego, wojewódzkiego sądu administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego w skład Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji, a przez to są niezgodne z art. 10 ust. 1 i 2, art. 45 ust.1, art. 173 i art. 178 ust.1 Konstytucji RP;
3. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego (Dz. U. Nr 232, poz. 2319 ze zm.; w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641),
   w związku z art. 77 § 2b p.u.s.p. w zw. z art. 29 § 1 i art. 49 p.u.s.a. w zw. z art. 10 ust. 1 uSN w zw. z art. 70 § 1 p.u.s.w., w zakresie w jakim dopuszcza łączenie przez sędziego sądu powszechnego, wojewódzkiego sądu administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego funkcji orzekania z pełnieniem czynności w Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji są niezgodne z art. 10 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 173 i art. 178 i art. 190 ust.1 Konstytucji RP;
4. § 3 ust. 1, 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r.
   w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego (Dz. U. Nr 232, poz. 2319 ze zm.; w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem) w zakresie obejmującym odwołanie sędziego sądu powszechnego, wojewódzkiego sądu administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego z funkcji przewodniczącego, zastępcy Przewodniczącego i członka Komisji jest niezgodny
   z art. 2, art. 10 w zw. z art. 173 w związku i art. 178 ust. 1, art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

1. Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 186 ust. 2 oraz art. 188 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm., zwanej dalej „Konstytucją RP”), Krajowa Rada Sądownictwa wnosi
   o stwierdzenie, że:

1. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego (Dz. U. poz. 348; w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem nowelizującym) w całości tj. w jego § 1 i § 2 jest niezgodne z art. 2, art. 92 ust. 1, art. 146 ust. 4 punkt 2 i art. 151 Konstytucji RP, albowiem organ, który wydał zaskarżone rozporządzenie nie jest organem tożsamym z Radą Ministrów
   w rozumieniu art. 146 ust. 4 punkt 2 Konstytucji RP z uwagi na nieprawidłowy jej skład;  
2. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego (Dz. U. poz. 348; w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem nowelizującym) w całości tj. w jego § 1 i § 2, jest niezgodne z art. 2, art. 7 w zw. z art. 186 ust. 1 Konstytucji RP, albowiem zaskarżone rozporządzenie nowelizujące zostało wydane przez Radę Ministrów bez zachowania trybu wymaganego przepisami prawa do jego wydania, bez zasięgnięcia opinii Krajowej Rady Sądownictwa.

1. Krajowa Rada Sądownictwa zastrzega możliwość uzupełnienia argumentacji w razie podniesienia przez Prezesa Rady Ministrów, Prokuratora Generalnego a jednocześnie Ministra Sprawiedliwości nowych tez uzasadniających odstępstwo od wskazanego podstawowego wzorca kontroli konstytucyjności na rzecz innych wartości chronionych konstytucyjnie.
2. Do reprezentowania wnioskodawcy w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, wraz z prawem do modyfikowania treści wniosku Krajowa Rada Sądownictwa upoważnia sędziów: dr Annę Dalkowską, dr Macieja Nawackiego
   i Joannę Kołodziej-Michałowicz.

w sprawie skierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 kwietnia 2002 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1741 oraz z 2024 r. poz. 347) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego (Dz. U. poz. 347).

1.  Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 186 ust. 2 oraz art. 188 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm., zwanej dalej „Konstytucją RP”), Krajowa Rada Sądownictwa wnosi o stwierdzenie, że:

1. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 kwietnia 2002 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz.1741 oraz z 2024 r. poz. 347 – w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641) w zakresie w jakim dopuszczają możliwość powołania sędziego sądu powszechnego, sędziego sądu administracyjnego, sędziego Sądu Najwyższego oraz sędziego sądu wojskowego w skład Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji są niezgodne z art. 92 ust. 1 w zw. z art.146 ust. 4 pkt. 1 , 2 i 12 w zw. z art. 7, art. 10 ust.1 i art. 176 ust 2 i art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2. § 2 pkt 1, 2 i 3, § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 kwietnia 2002 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1741 oraz z 2024 r. poz.) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641) w zw. art. 77 §1 pkt 2 i 2c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 334, dalej: p.u.s.p.) w zw. z art. 29 § 1 i art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2492, dalej: p.u.s.a.) w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1093, dalej: uSN) w zw. z art. 70 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2250, dalej: p.u.s.w.) w zakresie w jakim dopuszcza możliwość powołania sędziego sądu powszechnego, wojewódzkiego sądu administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego w skład Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji są niezgodne z art.10 ust. 1 i 2, art. 45 ust.1, art. 173 i art. 178 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
3. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 kwietnia 2002 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz.1741 oraz z 2024 r. poz. 347 – w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641), w związku z art. 77 § 2b p.u.s.p. w zw. z art. 29 § 1 i art. 49 p.u.s.a. w zw. z art. 10 ust. 1 uSN w zw. z art. 70 § 1 p.u.s.w., w zakresie w jakim dopuszcza łączenie przez sędziego sądu powszechnego, wojewódzkiego sądu administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego funkcji orzekania z pełnieniem czynności w Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji są niezgodne z art. 10 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 173 i art. 178 i art. 190 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
4. § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 kwietnia 2002 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz.1741 oraz z 2024 r. poz. 347 – w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem) w zakresie obejmującym odwołanie sędziego sądu powszechnego, wojewódzkiego sądu administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego z funkcji Przewodniczącego, zastępcy Przewodniczącego i członka Komisji jest niezgodny z art. 2, art. 10 w zw. z art. 173 w związku i art. 178 ust. 1, art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.
5. Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 186 ust. 2 oraz art. 188 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm., zwanej dalej „Konstytucją RP”), Krajowa Rada Sądownictwa wnosi o stwierdzenie, że:
6. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego (Dz. U. poz. 347, w uzasadnieniu zwane rozporządzeniem nowelizującym/zmieniającym) w całości tj. § 1 i § 2 jest niezgodne z art. 2, art. 92 ust. 1, art. 146 ust. 4 punkt 2 i art. 151 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej albowiem organ, który wydał zaskarżone rozporządzenie nie jest organem tożsamym z Radą Ministrów w rozumieniu art. 146 ust. 4 punkt 2 Konstytucji RP z uwagi na nieprawidłowy jej skład;
7. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego (Dz. U. poz. 347) w całości tj. § 1 i § 2 jest niezgodne z art. 2, art. 7 w zw. z art. 186 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej albowiem zaskarżone rozporządzenie nowelizujące zostało wydane przez Radę Ministrów bez zachowania trybu wymaganego przepisami prawa do jego wydania, bez zasięgnięcia opinii Krajowej Rady Sądownictwa.

III. Krajowa Rada Sądownictwa zastrzega możliwość uzupełnienia argumentacji w razie podniesienia przez Prezesa Rady Ministrów, Prokuratora Generalnego a jednocześnie Ministra Sprawiedliwości nowych tez uzasadniających odstępstwo od wskazanego podstawowego wzorca kontroli konstytucyjności na rzecz innych wartości chronionych konstytucyjnie.

1. Do reprezentowania wnioskodawcy w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, wraz z prawem do modyfikowania treści wniosku Krajowa Rada Sądownictwa upoważnia sędziów: dr Annę Dalkowską, dr Macieja Nawackiego i Joannę Kołodziej-Michałowicz.

w sprawie skierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej  Ustroju Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. poz. 350).

1. Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 186 ust. 2 oraz art. 188 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm., zwanej dalej „Konstytucją RP”), Krajowa Rada Sądownictwa wnosi o stwierdzenie, że:

1. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Ustroju Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. poz. 350) w całości, tj. od §§ 1 do 14, jest niezgodne z art. 2, art. 92 ust. 1, art. 146 ust. 4 punkt 2 i art. 151 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej albowiem organ, który wydał zaskarżone rozporządzenie nie jest organem tożsamym z Radą Ministrów w rozumieniu art. 146 ust. 4 punkt 2 Konstytucji RP z uwagi na nieprawidłowy jej skład;
2. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Ustroju Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. poz. 350) w całości, tj. od §§ 1 do 14, jest niezgodne z art. 2, art. 7 w zw. z art. 186 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej albowiem zaskarżone rozporządzenie zostało wydane przez Radę Ministrów bez zachowania trybu wymaganego przepisami prawa do jego wydania, bez zasięgnięcia opinii Krajowej Rady Sądownictwa;
3. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Ustroju Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. poz. 350) w zw. z art.12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641) w zakresie w jakim dopuszczają możliwość powołania sędziego sądu powszechnego, sędziego sądu administracyjnego, sędziego Sądu Najwyższego oraz sędziego sądu wojskowego w skład Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji są niezgodne z art. 92 ust. 1 w zw. z art.146 ust. 4 pkt. 1 , 2 i 12 w zw. z art. 7, art. 10 ust.1 i art. 176 ust 2 i art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
4. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Ustroju Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. poz. 350) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641) w zw. art.77 §1 pkt 2 i 2c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 334, dalej: p.u.s.p.) w zw. z art. 29 § 1 i art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2492, dalej: p.u.s.a.) w zw. z art. 10 ust.1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1093, dalej: uSN) w zw. z art. 70 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2250, dalej: p.u.s.w.) w zakresie w jakim dopuszcza możliwość powołania sędziego sądu powszechnego, sądu administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego w skład Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji, są niezgodne z art.10 ust. 1 i 2, art. 45 ust.1, art. 173 i art. 178 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
5. § 2 pkt 1, 2 i 3 oraz § 3 ust.1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Ustroju Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. poz. 350) w zw. z art. 12a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1188 oraz z 2023 r. poz. 1195, 1234 i 1641), w związku z art.77 § 2b p.u.s.p. w zw. z art. 29 § 1 i art. 49 p.u.s.a. w zw. z art. 10 ust. 1 uSN w zw. z art.70 § 1 p.u.s.w., w zakresie w jakim dopuszcza łączenie przez sędziego sądu powszechnego, wojewódzkiego sądu administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego funkcji orzekania z pełnieniem czynności w Komisji jako przewodniczącego Komisji, zastępcy przewodniczącego lub członka Komisji są niezgodne z art. 10 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 173 i art. 178 i art. 190 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
6. § 3 ust.1 i 2 rozporządzenia rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 marca 2024 r. w sprawie utworzenia, organizacji i trybu działania Komisji Kodyfikacyjnej Ustroju Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. poz. 350) w zakresie obejmującym odwołanie sędziego sądu powszechnego, wojewódzkiego sądu administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądu wojskowego z funkcji przewodniczącego, zastępcy Przewodniczącego i członka Komisji jest niezgodny z art. 2, art. 10 w zw. z art. 173 w związku i art. 178 ust. 1, art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

1. Krajowa Rada Sądownictwa zastrzega możliwość uzupełnienia argumentacji w razie podniesienia przez Prezesa Rady Ministrów, Prokuratora Generalnego a jednocześnie Ministra Sprawiedliwości nowych tez uzasadniających odstępstwo od wskazanego podstawowego wzorca kontroli konstytucyjności na rzecz innych wartości chronionych konstytucyjnie.
2. Do reprezentowania wnioskodawcy w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, wraz z prawem do modyfikowania treści wniosku Krajowa Rada Sądownictwa upoważnia sędziów: dr Annę Dalkowską dr Macieja Nawackiego i Joannę Kołodziej-Michałowicz.

w przedmiocie przedstawienia Sejmowi Rzeczpospolitej Polskiej stanowiska w sprawie zagrożeń dla niezawisłości sędziów

Krajowa Rada Sądownictwa wypełniając konstytucyjny obowiązek stania na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów zobowiązuje Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa do przedstawienia Sejmowi Rzeczpospolitej Polskiej na posiedzeniu plenarnym dnia 12 września 2024 r. następującej treści stanowiska:

1. Krajowa Rada Sądownictwa wyraża stanowczy sprzeciw wobec zapowiadanych przez rząd politycznych zmian, które zmierzają do usunięcia sędziów powołanych od 2018 r. z zawodu i do ich politycznej weryfikacji.
2. Krajowa Rada Sądownictwa wyraża zdecydowany sprzeciw wobec kategoryzowania sędziów oraz wobec wszelkich prób ich weryfikacji oraz poniżania, które prowadzą do naruszenia niezawisłości sędziowskiej i niezależności sądów. Arbitralność i jawna niesprawiedliwość tego rodzaju rozróżnień jest wręcz oczywista i obnaża stricte polityczną, a nie prawną, motywację i charakter anonsowanych represji.
3. Fundamentalną gwarancją niezawisłości jest nieusuwalność sędziów, o czym stanowi art. 180 ust. 1 Konstytucji. Ustawa nie może wprowadzić trybu usunięcia sędziego za działanie zgodne z prawem. Statuowana w art. 42 ust. 1 Konstytucji zasada nullum crimen sine lege, zawierająca między innymi zakaz karania za czyn, który nie był zabroniony w czasie jego popełnienia, znajduje zastosowanie także do deliktów dyscyplinarnych.
4. Prezentacja założeń ustawy, mającej rzekomo „uregulować” status sędziów powołanych w latach 2018-2024 roku, zmierza do wywołania wśród sędziów efektu mrożącego. Minister Sprawiedliwości – pod hasłami przywracania praworządności – przedstawił zamierzenia legislacyjne, skutkiem których powołani w ostatnich latach sędziowie zostaną zmuszeni do powrotu na niższe stanowiska sędziowskie, wydaleni ze służby na stanowiska pomocnicze (adwokaci, radcowie prawni i notariusze) i poddani procedurom dyscyplinarnym, a to wszystko za skorzystanie z konstytucyjnego prawa do służby publicznej, polegające na uczestnictwie w procedurze konkursowej na wolne stanowiska sędziowskie, do Krajowej Rady Sądownictwa, a także na udzieleniu poparcia osobie do tejże Rady kandydującej.
5. Prezentowane zamierzenia – niemające precedensu w dziejach polskiej demokracji – za to znajdujące mroczne analogie w praktyce ustrojowej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej – i intensywna współpraca części środowiska sędziowskiego z władzą wykonawczą, rodzić muszą pytanie o ostateczny cel przyświecający temu współdziałaniu, o beneficjenta podejmowanych i zapowiadanych działań, sprowadzających się do upokorzenia, degradacji zawodowej i konsekwencji dyscyplinarnych, w stosunku do setek, a nawet tysięcy sędziów, powołanych
w ostatnich latach zgodnie z obowiązującym prawem – bez jakiegokolwiek związku z przebiegiem ich służby dla obywateli i Rzeczypospolitej, realizowanej w najlepszej wierze i bez jakichkolwiek objawów rzekomego braku niezawisłości czy uległości wobec władzy wykonawczej. Zakrawać musi na ponurą ironię, że ci właśnie sędziowie stali się przedmiotem oskarżeń o brak niezawisłości, oskarżeń miotanych zapamiętale przez część sędziów tak ochoczo współpracujących z obecnym Ministrem Sprawiedliwości, kooperujących z nim jako członkowie ministerialnych komisji kodyfikacyjnych i konkursowych czy liderzy stowarzyszeń twardo broniących swoich środowiskowych wpływów, w szczególności na obsadę stanowisk funkcyjnych
i awanse zawodowe.
6. Zapowiadana przez Ministra Sprawiedliwości procedura „czynnego żalu” to oczywiste w swej historycznej wyrazistości nawiązanie do samokrytyk składanych przez osoby, które podpadły władzy, w realiach ustrojowych Związku Sowieckiego, czy też stalinowskiego początku PRL. Do tych samych realiów ustrojowych sięga Minister Sprawiedliwości obwieszczając założenia projektu weryfikacji sędziów. Weryfikacji, której nie przeprowadzono ani w roku 1918 w stosunku do sędziów państw zaborczych, ani w 1989 w stosunku do sędziów mianowanych przez władzę komunistyczną, co więc, której nie zastosowały nawet hitlerowskie Niemcy po zajęciu naszego państwa w roku 1939 w stosunku do sędziów II Rzeczypospolitej, a której dokonali jedynie komuniści w czasie przejęcia władzy w drugiej połowie lat czterdziestych.
7. Państwo Polskie reprezentowane w osobach Prezesa Rady Ministrów i Ministra Sprawiedliwości łamie umowę społeczną, wyrażoną w Konstytucji RP i obowiązującym prawie, a mającą wyraz ponadczasowy, wykraczającą poza wąską perspektywę jednej kadencji Parlamentu – postępuje nielojalnie wobec funkcjonariuszy publicznych – sędziów, którzy swoje życie zawodowe poświęcili służbie Rzeczypospolitej Polskiej. Za swoją wierną służbę Rzeczypospolitej Polskiej sędziowie są obrażani, pomawiani o popełnienie deliktów dyscyplinarnych, przestępstw
i szykanowani.
8. Konsekwencją działań zapowiadanych przez Prezesa Rady Ministrów i Ministra Sprawiedliwości będzie całkowita, wieloletnia zapaść wymiaru sprawiedliwości, a nade wszystko zostanie podważone zaufanie obywateli do instytucji Państwa Polskiego. Żaden obywatel podejmujący decyzję o służbie na rzecz Polski nie będzie miał pewności, iż za działanie zgodne z obowiązującym prawem nie spotkają go i jego rodzinę represje. Żaden obywatel występujący o ochronę do instytucji Państwa Polskiego nie będzie miał pewności, że funkcjonariusze publiczni służący w tych instytucjach nie kierują się wiernością Rzeczypospolitej Polskiej, a strachem i partykularnym interesem sił politycznych.
9. Krajowa Rada Sądownictwa apeluje do całego społeczeństwa obywatelskiego  o troskę o najwyższe wartości demokratycznego państwa prawa. Wprowadzenie zapowiadanych rozwiązań  zniszczy fundamenty ustrojowe Państwa, uzależni władzę sądowniczą od władzy wykonawczej.
10. Krajowa Rada Sądownictwa apeluje do sędziów o odwagę w czasie próby, w czasie gdy naruszane są podstawowe wartości państwa prawa – nie dajcie się złamać wizją odpowiedzialności dyscyplinarnej i karnej za działania zgodne z prawem. Sędziowie, którzy złożą czynny żal, już nigdy nie będą niezawiśli, a sąd ukształtowany w ich składem nie będzie dla obywatela sądem, o którym stanowi w art. 45 Konstytucji i art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności obywatelskich.
11. Działania powyższe winny spotkać się ze zdecydowanym sprzeciwem Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.

                                                                                                                                                                       Wiceprzewodniczący
                                                                                                                                                                       Krajowej Rady Sądownictwa
                                                                                                                                                                       sędzia Rafał Puchalski