Na zakończonym 10 maja br. posiedzeniu plenarnym członkowie KRS ponownie wysłuchali sędziego Sądu Apelacyjnego w Szczecinie Stanisława Stankiewicza, kandydata do Izby Karnej Sądu Najwyższego w związku z uwzględnieniem przez Sąd Najwyższy odwołania kandydata od uchwały Rady nr 48/2023.

W głosowaniu członkowie Rady poparli kandydaturę Stanisława Stankiewicza na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego Izby Karnej. Kandydat zostanie przedstawiony Prezydentowi RP.

Przewodniczący Rady, sędzia Dagmara Pawełczyk-Woicka przedstawiła członkom Rady treść pisma Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym informuje o przyjęciu oświadczenia o zrzeczeniu się urzędu sędziego publicznie złożonego przez sędziego WSA Tomasz Szmydta.

Krajowa Rada Sądownictwa podjęła także decyzję o wniesieniu odwołań od wyroków Sądu Najwyższego Izby Odpowiedzialności Zawodowej oraz Sądów Dyscyplinarnych na niekorzyść obwinionych, w tym w związku z wątpliwościami konstytucyjnymi, co do prawidłowości powołania rzecznika dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości.

W trakcie posiedzenia Krajowa Rada Sądownictwa podjęła uchwały o przedstawieniu Prezydentowi RP jednego wniosku o powołanie na stanowisko sędziego sądu rejonowego oraz dziewięciu wniosków o powołanie na stanowisko sędziego sądu okręgowego. Trzy konkursy zostały odroczone ze względu na konieczność uzupełnienia dokumentacji.

Krajowa Rada Sądownictwa zapoznała się także z siedmioma projektami aktów prawnych i zdecydowała, by dwóch nie opiniować, ponieważ przedmiot regulacji jest poza kompetencjami Rady. Cztery projekty został zaopiniowane pozytywnie, jeden negatywnie. W przypadku pozytywnie zaopiniowanego projektu zmian kodeksu karnego Rada zgłosiła zastrzeżenie dotyczące pozostawienia przez projektodawcę w obrocie prawnym fakultatywności przepisów dotyczących orzekania konfiskaty mienia lub nawiązki.

                                                                                                                                                      Rzecznik Prasowy
                                                                                                                                                      Krajowej Rady Sądownictwa

Ostatnie wypowiedzi medialne sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości Arkadiusza Myrchy oraz innych polityków i dziennikarzy stanowią opartą na manipulowaniu faktami oraz przemilczeniach próbę wykreowania dla opinii publicznej obrazu uwikłania szerokiego kręgu sędziów oraz politycznych oponentów z postacią i działalnością sędziego Tomasza Szmydta.

Służą też odwiedzeniu uwagi opinii publicznej od koneksji łączących jego osobę z prominentnymi działaczami obozu rządzącego. Sędzia Tomasz Szmydt od dłuższego czasu współpracował w ramach Parlamentarnego Zespołu ds. Reformy Wymiaru Sprawiedliwości w celu dyskredytacji poprzedniego kierownictwa Ministerstwa Sprawiedliwości i niektórych sędziów.

Przykładem powyższego był wspólny występ sędziego Tomasza Szmydta na posiedzeniu tego Zespołu dnia 6 maja 2022 roku pod kierownictwem poseł Kamili Gasiuk-Pihowicz wraz z sędziami Arkadiuszem Cichockim, Waldemarem Żurkiem, Bartłomiejem Starostą i prokurator Ewą Wrzosek.

Dla przedstawienia opinii publicznej rzeczywistego kształtu zdarzeń związanych z osobą sędziego Tomasza Szmydta należy wskazać następujące fakty i okoliczności.

Delegowanie sędziego Tomasza Szmydta do wykonywania czynności w Biurze Krajowej Rady Sądownictwa nie nastąpiło na wniosek ani z inicjatywy podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości Łukasza Piebiaka, ale ówczesnego Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa Leszka Mazura, który zwrócił się o delegowanie do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego.

To decyzją Prezesa NSA z dnia 30 lipca 2018 roku sędzia Tomasz Szmydt delegowany został z dniem 1 września 2018 roku na czas nieokreślony do wykonywania czynności w Biurze Krajowej Rady Sądownictwa.

Fakt utrwalenia przez sędziego Arkadiusza Cichockiego rozmowy zawierającej udzielenie Przewodniczącemu KRS Leszkowi Mazurowi rekomendacji dla kandydatury sędziego Tomasza Szmydta do delegowania świadczy wyraźnie o istniejącej od początku intencji uwikłania ówczesnego kierownictwa resortu sprawiedliwości i Krajowej Rady Sądownictwa w powiązania z osobą tego sędziego.

Pełnienie czynności przez Tomasza Szmydta w Biurze KRS trwało niespełna rok, do dnia 28 sierpnia 2019 roku, kiedy to Prezes NSA odwołał sędziego z delegowania.

Wyrażam nadzieję na rychłe pełne wyjaśnienie wszystkich okoliczności niniejszej sprawy.
                                                                                                                                                                                       

                                                                                                                                                                                        sędzia Dagmara Pawełczyk-Woicka

Data wydarzenia: 2024-05-07

Data końca wydarzenia: 2024-05-10

Na zakończonym 26 kwietnia br. posiedzeniu plenarnym członkowie KRS podjęli uchwały o przedstawieniu Prezydentowi RP czterech wniosków o powołanie na stanowisko sędziego sądu rejonowego, 18 wniosków o powołanie na stanowisko sędziego sądu okręgowego oraz czterech wniosków o powołanie na stanowisko sędziego sądu apelacyjnego.

Krajowa Rada Sądownictwa skierowała do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją RP art. 46 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 24 ust. 2 lit. b i art. 29 ust. 2 Regulaminu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Zasadniczym problemem konstytucyjnym przedstawionym w tym wniosku jest stan prawny, w którym normy prawa międzynarodowego wiążące Rzeczpospolitą Polską zobowiązują do działania wbrew Konstytucji RP, do podejmowania działań naruszających ustawę zasadniczą, co zostało wprost stwierdzone ostatecznymi i powszechnie obowiązującymi wyrokami Trybunału Konstytucyjnego.

Wewnętrzne przepisy Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, niestanowiące nawet przepisów organizacji międzynarodowej, do której przystąpiła Rzeczpospolita Polska (Rady Europy), dopuszczają, aby wyroki dotyczące i wiążące Rzeczpospolitą Polską były wydawane przez składy ETPC bez przedstawiciela Rzeczypospolitej.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka utracił moc w zakresie, w jakim, przy ocenie spełnienia warunku „sądu ustanowionego ustawą” upoważnia Europejski Trybunał Praw Człowieka lub sądy krajowe do dokonywania oceny zgodności z Konstytucją i Konwencją ustaw dotyczących ustroju sądownictwa, właściwości sądów oraz ustawy określającej ustrój, zakres działania, tryb pracy i sposób wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa.

Stąd też KRS zaskarżyła art. 46 ust.1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności w zakresie, w jakim zobowiązuje organy władzy publicznej RP do wykonywania wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie nakładającym obowiązek:

- wypłaty zadośćuczynienia lub zwrotu kosztów na rzecz strony;

- zmian Konstytucji RP i ustaw dotyczących procedury powoływania sędziów i ustroju sądów.

W trakcie zakończonego posiedzenia Krajowa Rada Sadownictwa przyjęła też uchwałę o skierowaniu następnego wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją RP przepisów ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych z 27 lipca 2001 r. i zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z 19 czerwca 2019 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej wraz z wnioskiem o zabezpieczenie.

Chodzi m.in. o uprzywilejowanie Ministra Sprawiedliwości wobec innych stron, uczestników postępowań dyscyplinarnych i nadmierną ingerencję organu władzy wykonawczej w funkcjonowanie sądów powszechnych, naruszającą niezawisłość sędziów i niezależność sądów.

Kwestionowany kompleks przepisów to uprawnienia Ministra Sprawiedliwości:

- prawo rozpoznawania skarg na działalność Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości,
- arbitralne prawo powoływania Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości o szczególnych uprawnienia względem innych rzeczników dyscyplinarnych tzw. rzecznika ad hoc i jego ścisłe          podporządkowanie Ministrowi Sprawiedliwości,
- dedykowane wyłącznie Ministrowi Sprawiedliwości prawo wniesienia sprzeciwu i związanie rzeczników dyscyplinarnych treścią sprzeciwu,
- prawo żądania przesłania akt postępowania dyscyplinarnego,
- obowiązek doręczenia Ministrowi Sprawiedliwości w postępowaniu dyscyplinarnym wszystkich pism i decyzji procesowych.

W ocenie Rady, nadmierna ingerencja władzy wykonawczej skutkuje ograniczeniem możliwości realizacji prawa do sądu jako sądu prawidłowo ukształtowanego, wolnego od wpływów innych władz – sądu niezależnego.

Rada przyjęła także uchwałę dotyczącą zamian w Regulaminie KRS, których celem jest usprawnienie przebiegu posiedzeń plenarnych.

Członkowie Rada negatywnie zaopiniowali pięć oświadczeń woli dalszego zajmowania stanowiska sędziego. Uwzględnili trzy wnioski o przeniesienie sędziów w stan spoczynku i rozpatrzyli dwa wnioski o stwierdzenie daty przejścia w stan spoczynku.

Krajowa Rada Sądownictwa zapoznała się także z siedmioma projektami aktów prawnych. Zdecydowała, by dwóch nie opiniować, ponieważ przedmiot regulacji jest poza kompetencjami Rady, cztery projekty zaopiniowała pozytywnie, a dwa - negatywnie. W przypadku pozytywnie zaopiniowanych projektów - rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wynagrodzenia asystentów sędziów, a także kierowników i specjalistów wchodzących w skład opiniodawczych zespołów sądowych, Rada zawnioskowała o podwyższenie dolnej granicy ich wynagrodzenia.

                                                                                                                                                                 Rzecznik Prasowy
                                                                                                                                                                 Krajowej Rady Sądownictwa

przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.) i zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej (Dz. Urz. MS z 2019 r. poz. 138 z późn. zm.) wraz z wnioskiem o zabezpieczenie.


1. Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 186 ust. 2 oraz art. 188 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.), zwanej dalej „Konstytucją RP”, Krajowa Rada Sądownictwa wnosi o stwierdzenie, że:
- art. 41b § 3b ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.) dalej w skrócie: p.u.s.p. jest niezgodny z art. 2, art. 173 i art. 178 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 Konstytucji RP,
- art. 112b ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 173 i art. 178 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 Konstytucji RP,
- art. 114 § 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.) w zakresie, w jakim przewiduje, że Minister Sprawiedliwości może złożyć sprzeciw od postanowienia rzecznika dyscyplinarnego o odmowie wszczęcia postępowania jest niezgodny z art. 2, art. 173 i art. 178 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 Konstytucji RP,;
- art. 114 § 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.) w zakresie, w jakim przewiduje, że wniesienie sprzeciwu przez Ministra Sprawiedliwości od postanowienia rzecznika dyscyplinarnego o odmowie wszczęcia postępowania jest równoznaczne z obowiązkiem wszczęcia postępowania dyscyplinarnego jest niezgodny z art. 2, art. 173 i art. 178 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 Konstytucji RP;
- art. 114 § 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.) w zakresie, w jakim przewiduje, że wskazania Ministra Sprawiedliwości we wniesionym sprzeciwie co do dalszego toku postępowania są wiążące dla rzecznika dyscyplinarnego jest niezgodny z art. 2, art. 173 i art. 178 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 Konstytucji RP;
- art. 114 § 12 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.) w zakresie, w jakim przewiduje, że Minister Sprawiedliwości może żądać od rzecznika dyscyplinarnego przesłania materiałów zebranych w toku czynności wyjaśniających lub postępowania dyscyplinarnego, a zawierających dokumenty z akt sądowych, zaś rzecznik dyscyplinarny jest zobowiązany do niezwłocznego przesłania tych materiałów jest niezgodny z wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasadą zakazu nadmiernej ingerencji, art. 173 i art. 178 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 Konstytucji RP;
- § 573 ust. 3 i ust. 4 Zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej (Dz. Urz. MS z 2019 r. poz. 138 z późn. zm.), dalej w skrócie: zarządzenie MS, jest niezgodny z art. art. 148 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 217, z późn. zm.) i art. 128 p.u.s.p. w związku z art. 128 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 37 z późn. zm.). a przez to jest niezgodny z art. 93 ust. 1 i 2, art. 173 i art. 176 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2. Na podstawie art. 36 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393) w zw. z art. 7301 § 1 i 2 w zw. z art. 732 i art. 755 § 1 k.p.c., wnosi o udzielenie zabezpieczenia do czasu wydania przez Trybunał Konstytucyjny ostatecznego orzeczenia, w sprawie inicjowanej wnioskiem Krajowej Rady Sądownictwa, poprzez:
a.zobowiązanie Ministra Sprawiedliwości do powstrzymywania się od jakichkolwiek działań zmierzających do wykonywania uprawnień Ministra Sprawiedliwości określonych w art. 112 § 3 i art. 112b § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.)
b.wstrzymanie wykonania decyzji wydanych na podstawie art. 112b § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.) o powołaniu do pełnienia funkcji Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości;
c.zakazanie osobom powołanym na podstawie art. 112b § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 z późn. zm.) do pełnienia funkcji Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości podejmowania czynności i zadań stanowiących realizację uprawnień, zadań i kompetencji Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości,
d.nakazanie Ministrowi Sprawiedliwości i wszystkim organom władzy publicznej powstrzymania się od jakichkolwiek działań uniemożliwiających wykonywanie uprawnień, zadań i kompetencji przysługujących Rzecznikowi Dyscyplinarnemu Sędziów Sądów Powszechnych oraz Zastępcom Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych, a także zastępcom rzecznika dyscyplinarnego działającym przy sądach apelacyjnych i zastępcom rzecznika dyscyplinarnego działającym przy sądach okręgowych.
3. Krajowa Rada Sądownictwa zastrzega możliwość uzupełnienia argumentacji w razie podniesienia przez Sejm, Prokuratora Generalnego a jednocześnie Ministra Sprawiedliwości i innych uczestników postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym nowych tez.
4. Do reprezentowania wnioskodawcy w postepowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, wraz z prawem do modyfikowania treści wniosku Krajowa Rada Sądownictwa upoważnia sędziego dra Macieja Nawackiego, sędzię Joannę Kołodziej-Michałowicz oraz sędzię dr Annę Dalkowską.

art. 46 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. poz. 284 ze zm.), oraz art. 24 ust. 2 lit. b i art. 29 ust. 2 Regulaminu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

I. Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 186 ust. 2 oraz art. 188 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. poz. 483 ze zm.; dalej: „Konstytucja RP”), Krajowa Rada Sądownictwa wnosi o stwierdzenie, że:
1. Art. 46 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 roku (Dz. U. z 1993 r. poz. 284 ze zm.; dalej: „Konwencja”) w zakresie, w jakim zobowiązuje organy władzy publicznej Rzeczypospolitej Polskiej do wykonywania wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej: „ETPC” lub „Trybunał”) w zakresie nakładającym obowiązek:
a) wypłaty zadośćuczynienia lub zwrotu kosztów na rzecz strony;
b) zmian Konstytucji RP i ustaw dotyczących procedury powoływania sędziów i ustroju sądów;
w związku ze stwierdzeniem naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji i podważeniem legalności, niezawisłości lub bezstronności sędziego sądu powszechnego, sądu wojskowego, sądu administracyjnego lub Sądu Najwyższego z uwagi na procedurę powoływania sędziów lub zakwestionowanie statusu ustrojowego Krajowej Rady Sądownictwa ze względu na jej skład i procedurę wyboru jej członków
– jest niezgodny z zasadą zaufania obywatela do państwa i prawa wynikającą z art. 2, art. 7 i art. 8 ust. 1, art. 9 w zw. z art. 190 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 90 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1, art. 144 ust. 2 pkt 17 w zw. z art. 179, art. 178 ust. 1 i art. 180 ust. 1 Konstytucji RP.
 
2. art. 46 ust. 1 Konwencji w zakresie, w jakim zobowiązuje organy władzy publicznej Rzeczpospolitej Polskiej do wykonywania wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie wypłaty zadośćuczynienia lub zwrotu kosztów na rzecz strony oraz zmian Konstytucji RP i ustaw dotyczących procedury powoływania sędziów i ustroju sądów, które podważają procedurę wyboru sędziów legalność, niezawisłość i bezstronność  Trybunału Konstytucyjnego – jest niezgodny z zasadą zaufania obywatela do państwa i prawa wynikającą z art. 2, art 7, art. 8 ust 1, art. 9 w zw. z art. 90 ust 1 w zw. z art. 4 ust 1 Konstytucji RP w związku z art. 126 ust. 2 i 3 oraz 190 ust. 1 Konstytucji RP;
3. art. 46 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. d Konwencji i 26 ust. 5 Konwencji w zw. z art. 24 ust. 2 lit. b i art. 29 ust. 2 Regulaminu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej: „Regulamin ETPC”) w zakresie, w jakim zobowiązuje organy władzy publicznej Rzeczypospolitej Polskiej do wykonywania wyroków ETPCZ wydanych w składzie ukształtowanym niezgodnie z art. 26 ust. 4 Konwencji, z pominięciem sędziego wyznaczonego przez Rzeczpospolitą Polską – są niezgodne z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9 oraz art. 89 ust. 1 Konstytucji RP.
II. Krajowa Rada Sądownictwa zastrzega możliwość uzupełnienia argumentacji w razie podniesienia przez Sejm, Prokuratora Generalnego a jednocześnie Ministra Sprawiedliwości nowych tez.