Aktualności
- Szczegóły
- Nadrzędna kategoria: Aktualności
- Data wydarzenia: 26-08-25
- Data końca wydarzenia: 29-08-25
- Szczegóły
Przedstawiamy historię powołania przez b. Ministra Sprawiedliwości Adama Bodnara sędziego Mariusza Ulmana na Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych – mimo trwającej kadencji sędziego Piotra Schaba, który nadal pełni tę funkcję oraz historię korespondencji sędziego SR Mariusza Ulmana z Przewodniczącą Krajowej Rady Sądownictwa Dagmarą Pawełczyk-Woicką, która kilkakrotnie próbowała zaprosić sędziego na rozmowę do Krajowej Rady Sądownictwa. Sędzia nie znalazł czasu na takie spotkanie, wysłał natomiast do KRS urzędnika Ministerstwa Sprawiedliwości, który w nielegalny sposób próbował dostać się do pomieszczeń Biura KRS.
Zamieszczamy także kopię listu, jaką dyr. Departamentu Nadzoru Administracyjnego Ministerstwa Sprawiedliwości Dominik Czeszkiewicz wysłał do Szefa Biura Krajowej Rady Sądownictwa.
Kalendarium wydarzeń:
- 16 lipca 2025 r. były szef MS Adam Bodnar powołał Mariusza Ulmana na funkcję Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych.
- 21 lipca 2025 r. oficjalna informacja o tym powołaniu dotarła do Kancelarii Krajowej Rady Sądownictwa.
- 30 lipca 2025 r. sędzia Ulman wysyła list do KRS, domagając się zapewnienia mu i swemu zastępcy – sędziemu Tomaszowi Ładnemu obsługi administracyjnej przez KRS oraz udostępnienia pomieszczeń pod rygorem zawiadomienia prokuratury.
- 1 sierpnia 2025 r. Przewodnicząca KRS zaprasza sędziego Ulmana na spotkanie w Radzie, proponując termin 11 sierpnia lub inny dogodny dla niego.
- 5 sierpnia 2025 r. Mariusz Ulman odpowiada Przewodniczącej KRS, iż 11 sierpnia nie jest dla niego dogodnym terminem, nie proponuje żadnego innego i domaga się przekazania pomieszczeń w KRS oraz m.in. dostępu do systemu komputerowego.
- 6 sierpnia 2025 r. Przewodnicząca Rady odpowiada na ten mail, proponując inny termin spotkania i wskazując, iż KRS – zgodnie z prawem - zapewnia warunki pracy Rzecznikowi, ale nie ma obowiązku takiej obsługi administracyjnej, o jakiej Mariusz Ulman wspomina.
- 13 sierpnia br. sędzia Ulman pisze do Przewodniczącej KRS, iż jest gotów się z nią spotkać, ale nie do czasu uzyskania od niej jednoznacznej informacji co do zapewnienia mu obsługi administracyjnej lub odmowy takiej obsługi przez Radę i dostępu do biura Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych. Ostrzega, że brak informacji potraktuje jako ostateczną odmowę wykonania dyspozycji z art. 112 par. 4 Prawa o ustroju sądów powszechnych.
- 14 sierpnia br. sędzia Ulman wysyła też do Sekretariatu Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych informację, iż zamierza odebrać i przenieść tymczasowo w inne miejsce dokumentację związaną z funkcjonowaniem rzecznika dyscyplinarnego. Zapowiada, iż nie zgłosi się po te dokumenty osobiście, lecz 19 sierpnia br. przyjdzie po nie osoba upoważniona.
Tego samego dnia Biuro KRS w imieniu Przewodniczącej Rady ponawia zaproszenie sędziego Ulmana na spotkanie w KRS.
- 19 sierpnia br. w siedzibie Krajowej Rady Sądownictwa, de facto po godzinach jej pracy, pojawiają się dwie osoby, w tym prawdopodobnie dyr. Departamentu Nadzoru Administracyjnego Ministerstwa Sprawiedliwości, próbując bezprawnie uzyskać dostęp do pomieszczeń zajmowanych przez Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych sędziego Piotra Schaba.
- 8 sierpnia br. ten sam dyrektor z MS pisemnie domagał się ponadto od szefa Biura KRS informacji, kto zajmował się obsługą administracyjną rzeczników dyscyplinarnych oraz jak obsługa ta była finansowana.
Poniżej skany korespondencji:
- Szczegóły
Informujemy, że sędzia Mariusz Ulman nie urzęduje w siedzibie Krajowej Rady Sądownictwa.
Proszę nie kierować korespondencji adresowanej imiennie do sędziego Mariusza Ulmana na adres Krajowej Rady Sądownictwa.
- Szczegóły
co do których Krajowa Rada Sądownictwa nie podjęła uchwały w przedmiocie dalszego zajmowania stanowiska po osiągnięciu wieku uprawniającego do przejścia w stan spoczynku
Prezydium Krajowej Rady Sądownictwa – organu stojącego w myśl art. 186 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 2 w zw. art. 16 ust. 4 z ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. z 2024 r. poz. 1186, t.j.), na wniosek Komisji ds. Wizytacji i Lustracji zarządza przeprowadzenie lustracji referatów następujących sędziów:
1. Pani Elżbiety Dębowskiej – Sędzi Sądu Okręgowego w Radomiu;
2. Pani Jolanty Jagody Michalik - Sędzi Sądu Rejonowego w Chorzowie;
3. Pana Andrzeja Krasnodębskiego – Sędziego Sądu Okręgowego w Warszawie;
4. Pani Beaty Najjar – Sędziego Sądu Okręgowego w Warszawie;
5. Pana Andrzeja Znak – Sędziego Sądu Okręgowego w Częstochowie.
Przewodniczący
Krajowej Rady Sądownictwa
sędzia Dagmara Pawełczyk-Woicka
- Szczegóły
Prezydium Krajowej Rady Sądownictwa – organu stojącego w myśl art. 186 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów, na postawie art. 16 ust. 4 Ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. z 2024 r. poz. 1186):
1. Wyraża dezaprobatę wobec działań i zapowiedzi Ministra Sprawiedliwości, które podważają niezależność władzy sądowniczej, suwerenność państwa polskiego oraz zaufanie obywateli do wymiaru sprawiedliwości. W świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 marca 2022 r. sygn. K 7/21, Rada podkreśla konieczność przestrzegania zasad konstytucyjnych i ustawowych regulujących ustrój sądownictwa w Polsce.
2. Za rażące nadużycie władzy i sprzeczne z prawem uznaje:
- zawieszanie prezesów sądów lub wiceprezesów z powodu ich powołania na stanowiska sędziowskie na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 3) lub za udzielenie pisemnego poparcia kandydatowi do KRS. Czynienie komukolwiek zarzutów za korzystanie z uprawnień nadanych ustawą jest niedopuszczalne w państwie praworządnym i podważa zasadę legalizmu (art. 7 Konstytucji RP) oraz zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa;
- odwołanie sędziego Jarosława Dudzicza ze stanowiska członka Rady Programowej Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury wskazanego przez Krajową Radę Sądownictwa – dokonanego z rażącym naruszeniem art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz.U. z 2022 r. poz. 217 ze zm.).
3. Przypomina o wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 października 2024 r., sygn. K 2/24, w którym stwierdzono konieczność udziału Krajowej Rady Sądownictwa w procedurze zawieszania i odwoływania prezesów sądów powszechnych.
4. Wyraża zdecydowany sprzeciw wobec wypowiedzi Ministra Sprawiedliwości, który zapowiedział kierowanie roszczeń finansowych w imieniu Skarbu Państwa do sędziów za sam fakt orzekania, co stanowi ich konstytucyjną powinność. Takie działania stanowią niedopuszczalną ingerencję władzy wykonawczej wobec sędziów, godzą w oczywisty sposób w niezawisłość sędziowską będącą gwarancją prawa obywatela do sądu i mają na celu wywołanie efektu mrożącego. Jest to sprzeczne z zasadą trójpodziału władz (art. 10 Konstytucji RP) oraz obowiązkiem ochrony niezawisłości sędziowskiej i odrębności władzy sądowniczej (art. 173 Konstytucji RP). Minister Sprawiedliwości jako organ władzy wykonawczej, nie ma uprawnień do kwestionowania statusu sędziów powołanych zgodnie z prawem, wywierania na nich presji mającej powstrzymać ich od wydawania wyroków w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej.
5. Przypomina, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 marca 2022 r. (sygn. K 7/21, opublikowany w Dz. U. z 2022 r. poz. 574) art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.), nie upoważnia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka ani sądów krajowych do dokonywania oceny zgodności z Konstytucją i Konwencją ustaw dotyczących ustroju sądownictwa, właściwości sądów oraz ustawy określającej ustrój, zakres działania, tryb pracy i sposób wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa. Wyrok ten potwierdza suwerenność Rzeczypospolitej Polskiej w kształtowaniu ustroju władzy sądowniczej, w tym procedur nominacyjnych sędziów oraz wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa. Polska, jako suwerenne państwo, samodzielnie określa zasady funkcjonowania swoich organów władzy publicznej, bez ingerencji zewnętrznej, co wynika wprost z art. 2, art. 8 i art. 176 Konstytucji RP.
6. Uznaje za nieuzasadnione i sprzeczne z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego zawieranie przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka ugód ze stronami w sprawach, w których przedmiotem skargi jest fakt wydania orzeczenia przez sędziów powołanych przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa. Takie działania podważają legitymację konstytucyjnie umocowanych organów państwa i mogą prowadzić do destabilizacji systemu prawnego.
7. Krajowa Rada Sądownictwa wzywa Ministra Sprawiedliwości do natychmiastowego zaprzestania działań ingerujących w niezależność sędziów i sądów, w tym do wycofania zapowiedzi roszczeń finansowych w stosunku do sędziów oraz do zaniechania zawieszeń i odwołań sędziów z pełnionych funkcji, opartych na kwestionowaniu legalności nominacji sędziowskich lub poparciu udzielonym sędziom kandydującym do Krajowej Rady Sądownictwa.
Strona 6 z 248
