- Szczegóły
- Kategoria: Aktualności
1. Liczne odwołania sędziów z delegowania do Krajowej Rady Sądownictwa, Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury oraz sądów powszechnych – bez uprzedzenia tych instytucji, uzyskania ich opinii ani jakiegokolwiek uzasadnienia swych decyzji. Odwołanie sędziów przez Ministra Sprawiedliwości Adama Bodnara np. w dniu 12 stycznia 2024 r. dokonane zostało z całkowitym pominięciem orzecznictwa europejskiego, w szczególności wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2021 r. (C-748/19 do C-754/19). Decyzje o odwołaniu z delegowania zostały w każdym przypadku podjęte bez zgody sędziego i bez zastosowania obiektywnych kryteriów (zob. wyrok TSUE z dnia 16 listopada 2021 r. w sprawach C-748/19 do C-754/19, teza 83). W niektórych wypadkach Minister Sprawiedliwości bezprawnie zwolnił sędziów z obowiązku świadczenia pracy nawet w zakresie pełnionych czynności orzeczniczych, mimo że ani nie był ich pracodawcą, ani nie nadzorował instytucji, do których byli delegowani. Niewątpliwie takie działania wpływają na niezawisłość sędziów jak i funkcjonowanie niezależnych od ministra instytucji oraz sądów.
2. Bezprawne uznanie pismem z 12 stycznia 2024 r. Prokuratora Krajowego Dariusza Barskiego za prokuratora pozostającego w stanie spoczynku, a w konsekwencji stwierdzenie, że Prokurator Krajowy Dariusz Barski w całym okresie sprawowania funkcji Prokuratora Krajowego, począwszy od dnia 18 marca 2022 roku, pozostawał w stanie spoczynku. Doszło przy tym do intencjonalnego pominięcia obowiązujących przepisów art. 47 § 1 i 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – Przepisy wprowadzające prawo o prokuraturze (Dz.U. z 2016 r. poz. 178), w celu naruszenia kompetencji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wynikającego z art. 14 § 1 ustawy o Prokuraturze, który stanowi, że Prokuratora Krajowego odwołuje z pełnienia tej funkcji Prezes Rady Ministrów na wniosek Prokuratora Generalnego, ale po uzyskaniu pisemnej zgody Prezydenta RP. Ponadto Prezes Rady Ministrów Donald Tusk na wniosek Prokuratora Generalnego Adama Bodnara bezprawnie (bez podstawy prawnej) wykreował stanowisko p.o. Prokuratora Krajowego i nominował na to stanowisko prokuratora Jacka Bilewicza. To bezprawne działanie Prokuratora Generalnego Adama Bodnara rodzi niebezpieczeństwo kwestionowania ważności i skuteczności wszystkich decyzji podjętych przez niego w oparciu o kompetencje Prokuratora Krajowego wynikające z ustawy z dnia 24 stycznia 2016 roku – Prawo o Prokuraturze, w tym decyzji bezpośrednio wpływających na umocowanie procesowe prokuratorów, którzy występują przed sądami. Oznacza to ryzyko paraliżu wymiaru sprawiedliwości, w tym paraliżu postępowań sądowych.
3. Odwołanie przez Ministra Sprawiedliwości Adama Bodnara Prezesa Sądu Okręgowego w Radomiu w toku kadencji z pominięciem trybu określonego w art. 27 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 217 ze zm. – dalej: u.s.p.), bez udziału Kolegium Sądu oraz Krajowej Rady Sądownictwa. Akt odwołania doręczono w dniu 29 grudnia 2023 r. – tj. po dziesięciu dniach od rozpoczęcia kadencji, co narusza zasadę niezależności sądów.
4. Odwołanie przez Ministra Sprawiedliwości Adama Bodnara Prezesa Sądu Apelacyjnego w Poznaniu i Wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w Poznaniu w toku kadencji z naruszeniem trybu określonego w art. 27 u.s.p., poprzez przyjęcie uchwały Kolegium Sądu z udziałem osoby nieuprawnionej – sędziego wyznaczonego przez Ministra Sprawiedliwości, co narusza zasadę niezależności sądów.
5. Wydanie przez Ministra Sprawiedliwości Adama Bodnara aktu odwołania Prezesa Apelacyjnego w Warszawie i Wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie z rażącym naruszeniem art. 27 ust. 5 u.s.p. przez zignorowanie negatywnych opinii kolegiów właściwych sądów apelacyjnych.
6. Wydanie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 6 lutego 2024 r. zmieniającego rozporządzenie – Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. poz. 149) – niezgodnego z:
a. art. 41 § 1 u.s.p. – przez wykroczenie poza granice przewidzianej nim delegacji ustawowej, która nie zawiera upoważnienia Ministra Sprawiedliwości do określania zasad i przesłanek „wyłączania sędziów od rozpoznania określonych kategorii, czy nawet wszystkich kategorii spraw” przy zastosowaniu systemu SLPS;
b. art. 92 ust. 1 Konstytucji RP i art. 176 ust. 2 Konstytucji RP – przez ingerencję rozporządzenia w treści stanowiące materię ustawową i unormowane aktem hierarchicznie wyższym – ustawą;
c. art. 45 ust. 1 Konstytucji RP – przez wprowadzenie przez Ministra Sprawiedliwości w zaskarżonym rozporządzeniu zmieniającym przesłanki bezwzględnego wyłączenia sędziego, co narusza prawo do sądu określone w art. 45 ust. 1 Konstytucji w jego aspekcie właściwego ukształtowania sądu oraz zabezpieczenia sprawnego i niezagrożonego przewlekłością przebiegu postępowania;
d. art. 179 Konstytucji RP – przez naruszenie zasady niezawisłości. Minister Sprawiedliwości jako organ władzy wykonawczej nie może w akcie podstawowym – rozporządzeniu wyłączać lub wskazywać grup sędziów uprawnionych do rozpoznawania określonego katalogu spraw;
e. art. 190 ust. 1 Konstytucji RP – przez zakwestionowanie aktem o charakterze podustawowym decyzji ustrojodawcy w postaci procedury powoływania sędziów przez Prezydenta na wniosek KRS. Pierwotne brzmienie uzasadnienia projektu rozporządzenia wskazywało wprost jako przyczynę wprowadzenia tego aktu możliwość podważania powołania sędziego na urząd przez Prezydenta RP.
Na podstawie uchwał
Krajowej Rady Sądownictwa
Strona 20 z 182
